Samotność w tłumie

Czasem nachodzą mnie myśli, myśli bardzo głębokie, myśli smutne. O codzienności.

Bo ja jestem takim myśliwym, który myśli i myśli. Często za dużo. Żałuję, że nie mam przycisku na głowie RESET. Bywają dni, że myśli mnie przytłaczają, szczególnie w nocy, gdy wyrwana ze snu nie mogę zasnąć.

Przytłacza mnie wtedy codzienność. Bo ja nie jestem osobą, która jest radosna, uśmiechnięta, ciągle zadowolona… A raczej ja i taka osoba to dwa bieguny. I to wcale nie jest tak, że tego da się nauczyć. Że możemy szczęście złapać za ogon. Taki typ jak ja to ma. Wiele we mnie smutku.

Szczęście mi gdzieś uciekło i nawet go nie szukam, bo z góry zakładam, że dla mnie go nie ma. Że wykorzystałam już szczęście gdzieś po drodze.

Czasem bywają dni, że ma się serdecznie dość i trzeba umieć je przyjąć na klatę, bo one sprawiają, że się docenia wiele rzeczy wokół siebie.

Bo życie nie jest łatwe. Jedni potrafią sobie z nim radzić, a inni jakoś kuleją obok.

Czasem mnie przytłacza codzienność. Codzienność trudna. Trudna, gdy się ją przeżywa w samotności. Mam taką wadę, że pamiętam. Pamiętam wiele rzeczy i one nie pozwalają temu szczęściu wkraść się do mojego serca.

Obiecuję się pozbierać, ale nawet, gdy pozbieram te kawałki i je skleję, to nie będzie to samo. Dam radę się podnieść. Nie raz dostawałam obuchem w głowę i padałam twarzą na ziemię i pozbierałam się. Niemniej jednak plecak doświadczeń ostatnio mi ciąży i to bardzo.

Wybaczcie, że piszę tak ogólnikowo, nie chcę tu przytaczać całego swojego życia. Myślę, że najbardziej zrozumieją mnie matki. Szczególnie te, które nie mają  pomocy od kogokolwiek. Są takie momenty zmęczenia, braku cierpliwości, zwątpienia, że ma się wszystkiego serdecznie dość.

Myślę, że takie chwile ma każdy w Swoim życiu.

Pamiętam miesiące, gdy miałam wybór, choć trudno to nazwać wyborem, raczej było to koniecznością: spędzenie kilka miesięcy na patologii ciąży z Młodszym, a dokładnie 4 miesiące, a zajmowanie się Starszą prawie dwulatką, która ciągle chorowała. Wybrałam pobyt w domu. Oszczędzałam się jak tylko mogłam.

Wszystko zakończyło się dobrze dla niewtajemniczonych.

Czasem jest mi tak po prostu ciężko. Bo ja z natury oprócz tego, że jestem smutasem to i nerwusem. Bardzo pracuję nad sobą. Ale czasem, może częściej niż u większości populacji, nie radzę sobie. Szukam jakiegoś sposobu, aby nie denerwować się, choć czy to jest realne, żeby całkiem się nie denerwować i nie przejmować?

Jednym z moich sposobów na odstresowanie się jest Pasja. Tworzenie w każdej możliwej chwili jaką mam. Niemniej jednak w życiu matki, nauczycielki tych chwil jest naprawdę niewiele.

Kolejnym sposobem jest sport, a dokładnie nordic walking – o tym możecie poczytać na blogu Chodzenie z kijkami. Jedyny sport, który mogę w moim stanie zdrowia uprawiać i z chęcią robię z kijkami nawet kilkanaście kilometrów.  Naprawdę polecam kijki dla osób, które mają problemy z kręgosłupem i których boli głowa. Namówił mnie na nie fizjoterapeuta i jestem mu za to bardzo wdzięczna. Od listopada przeniosłam swoją aktywność fizyczną do klubu Panorama Fitness i jestem wdzięczna, że znalazłam tam wiele miłych i zakręconych osób. Ostatnio pobiłam swój rekord i zrobiłam 8.67 km w godzinę. Samo to miejsce powoduje, że chce mi się ćwiczyć, choć uwierzcie, że nie raz mam wiele wymówek, żeby tam nie iść, ale jak już tam jestem to się dzieje…

Na końcu zdradzę Wam jeszcze, że art journalem zaraziła mnie JaMajka u której byłam kiedyś na warsztatach. Jest dla mnie mistrzynią tworzenia tej formy.

A jakie Wy macie sposoby na odstresowanie się?  Co Wam pomaga zresetować się po trudnym dniu czy tygodniu?

Art journal powstał jako inspiracja dla sklepu Art Brawurka.

Pracę zgłaszam na wyzwanie na blogu:

• Art-Piaskownica

• ScrapAndMe