Zaplanować szczęście

Bo czymże jest szczęście? No czym? Pytam i poszukuje, a ono poza zasięgiem mego wzroku i mych marzeń.

Rękodzieło nie zawsze było dla mnie formą relaksacji. Zaczęłam tworzyć, by odnaleźć siebie. Dostałam po kilku miesiącach od urodzenia córki oświecenia. Macierzyństwo jest cudownym czasem, ale w pewnym momencie czułam się przytłoczona. Marzyłam o wolności na kilka godzin. Teraz przydałaby mi się urlop kilkudniowy od dzieci.

Ostatnio mogliście u mnie przeczytać o samotności i moim radzeniu sobie ze stresem –TUTAJ.

Coraz bardziej myślałam o sobie. Mówiłam: Kobieto ok jesteś matką, ale zlituj się nad sobą. To poświęcenie zabija całą twoją radość. Obudź się.

Szukałam drogi dla siebie i znalazłam.

Moją drogą ocalenia stał się scrapbooking. Niemniej jednak na dzień dzisiejszy niekoniecznie spełnia już swoją rolę. Uodporniłam się. Stres i nerwy zaczęły narastać.

Jestem niespokojnym duchem i ciągle mnie nosi.

A co z tym szczęściem?

Nadal go poszukuję. Może powinnam przestać szukać, może powinnam przestać myśleć. Mam mnóstwo powodów do radości jednak nie potrafię się nimi cieszyć. Ciągle zmartwienia zaprzątają moją głowę.

Przeczytałam dziś świetny wpis na blogu u Wioli – Poprawna Optymistka, która pisze o tym, że nie warto się przejmować tymi sprawami na które nie mamy wpływu.

Pierwsza moja myśl to: Ale jak to możliwe nie przejmować się.

A prawda jest taka, ze ja przejmuje się wszystkim co się dzieje wokół mnie i to zabija moją radość. Bo tak naprawdę na wiele rzeczy nie mam wpływu.

Przejmuję się tym, że:

• spóźnię do pracy, choć pracuję już ponad 15 lat i zdarzyło mi się to raz,
• dzieci skacząc na łóżku zrobią sobie krzywdę, a jedynym sposobem, żeby one nie szalały to chyba związanie ich i przywiązanie do kaloryfera – tak mój mąż sobie żartuje ze mnie,
• przejmowanie się za każdym razem, gdy wydzierają się w pokoju, razem lub osobno,
• tym, że nie wyrobię się z jakimiś papierkami w pracy – nigdy mi się to nie zdarzyło.

I tak mogę wymieniać w nieskończoność.

Jestem mistrzem w zamartwianiu się na zapas. Ja to wiem, ale bardzo trudno mi się nie przejmować.

Od dziś postaram się za każdym razem jak tylko dopadnie mnie jakieś zmartwienie mówić sobie: I tak nie masz na to wpływu.

A przy okazji pokazuję Wam jak wygląda moje planowanie z początkiem roku. Już popełniłam błąd i czasami zastanawiam się, w moim wypadku, czy naprawdę człowiek uczy się na błędach? Zaczęłam bezmyślnie wrzucać wszystko co się da w kalendarz miesięczny i wygląda to tak, że muszę się ciężko zastanawiać co tam jest.

Obiecuję w lutym poprawić się. Już zrobiłam na brudno plan na luty różnokolorowych kropek.

A planuję od lat z Projekt Planner.

Jak jest z Waszym szczęściem?

A na dobranoc życzę Wam szczęścia, takiego wewnętrznego. Nie powierzchownego uśmiechania się do Siebie.